مهمانی «همنوازان سایه» به افتخار موسیقی ایرانی؛ «گلخند» شنیدنی شد

به گزارش خبرنگار مهر، «گلخند» عنوان یکی از تازه‌ترین آثار منتشر شده حوزه موسیقی در فضای مجازی است که طی روزهای گذشته با همراهی گروه «همنوازان سایه» به آهنگسازی و سرپرستی محمدامین اکبرپور و خوانندگی علیرضا حاجی طلب در دسترس علاقه مندان موسیقی ایرانی قرار گرفت.

امیر خاکساز شاعر، علیرضا حاجی‌طلب خواننده، یاشار مهاجری نوازنده سنتور، محمدباقر زینالی صدابردار، نوازنده کمانچه و کمانچه آلتو، زمان خیری نوازنده نی، ساناز خزایی نوازنده عود و سه تار، مجید علیزاده نوازنده تمبک، مهرزاد هویدا نوازنده دف، محمدامین اکبرپور نوازنده تار، بم تار، سرپرست، آهنگساز و تنظیم کننده برخی از اعضای گروه اجرایی این آلبوم را تشکیل می دهند.

«پیش درآمد»، «تک نوازی تار»، «چهارمضراب»، «راک هندی، کشمیر، سفیر»، «دل شد رضا»، «راک عبدالله»، «گلخند»، «رنگ ساناز» عنوان قطعاتی هستند که در این آلبوم گنجانده شده اند.

محمدامین اکبرپوردرباره این آلبوم نوشته است:

«استاد محمدرضا لطفی معتقد بود که روی گوشه های ردیف موسیقی دستگاهی آنچنان که باید کار نشده و اغلب آنها مهجور مانده اند. از این رو نگارنده پیش تر در گوشه هایی چون «شوشتری»، «نصیرخانی»، «ساقی نامه» و «شهناز» به خلق اثر پرداخته است. از آن جمله «راک» در دستگاه «ماهور» است که قابلیت پذیرفتن پیشوند آواز را داشته است.

پس از نگاهی به رپرتوار موسیقی دستگاهی، آمار نشان می‌دهد که تنها درویش خان بوده که پیش درآمد در راک ساخته است. تصانیف راک هم به تعداد انگشتان یک دست نمی رسند. معروف ترین آواز راک هم در ردیف منتسب به سیدحسین طاهرزاده است.

پس از انتشار چندین مجموعه در فرم ها و کوک های مختلف دستگاه ماهور، اثر «گلخند» را در آواز راک به مناسبت تولد دخترم ماهور تالیف، اجرا و سپس ضبط کردم. در این اثر تلاش کردم پیش درآمد، چهارمضراب، یک رنگ براساس رنگ ناز وزیری و دو تصنیف در راک بسازم. همچنین براساس ردیف سازی میرزا عبدالله به روایت نورعلی خان برومند، آوازی را طراحی کردم که به کمک شاعر گرانقدر امیر خاکساز و کوشش دوست عزیزم علیرضا حاجی طلب بر ملودی ها شعر نهاده شد.

«گلخند» سال های ۹۳ تا ۹۴ اجرا و پس از آن ضبط شد اما متاسفانه به دلایل مختلف تولید آن تا به امروز به طول انجامید و اکنون به عنوان اولین آلبوم موسسه فرهنگی هنری «آوای سایه ماهور» تقدیم شما عزیزان می شود. هرچند معتقدم اثر جدی هنری همیشه قابل شنیدن و زیست است اما بی شک تحت تاثیر حالات روحی و شخصی و رویدادهای حاکم بر زمانه و سن و سال هنرمند بوده است و بهتر بود اگر در همان زمان منتشر و شنیده می شد.»